BALANS

Właśnie zdałam sobie sprawę, że nie tak dawno byłabym przed Świętami gdzieś na końcu głodówy Kopenhaskiej. Po to, aby w Święta się “bezpiecznie” nawpieprzać. Nie wiedziałam wtedy, że jedzeniem odreagowuję stres. Że Święta to pretekst. Bywało, że koszmarnie się przejadałam, szczególnie po tych dwóch-trzech tygodniacj na 600-700 kcal, ale nikt tego nie widział, bo wszyscy jedli. Potem czułam się źle, zaraz po Świętach biegłam na siłownię, żeby spalić to wszystko co zjadłam, bo przecież przegięłam. Wieczne pretensje do samej siebie. Perfekcyjnie wypacykowana z perfekcyjnym dołem i wkurwem. Zero stabilności, mimo momentów kompletnie chorej nadkontroli… 

A potem… po prostu NALOT motywacji noworocznej – “nowy rok, nowa Ty”, “nowe ciało”, “sześć miesięcy do lata” i po prostu nie ma wyjścia, m-u-s-i-sz coś ze sobą zrobić. Żeby było ładniej, lepiej i idealnie, a nie tak chujowo jak teraz. Trzeba spalić dupę, trzeba zrobić pierdyliard brzuszków, przysiadów, wykroków, trzymać się planu. I kompletnie nie trafiało do mnie to, że i tak, nawet gdy były zmiany, nigdy nie byłam nimi wystarczająco usatysfakcjonowana. Nie było granicy, nie było: “jest ok i już starczy”. Było ciągle “musisz jeszcze się bardziej starać i więcej poprawić”.

Te czasy już za mną i raczej do nich nie wrócę. Jak jest dzisiaj? Spokój, zero ciśnienia. Nie zrobię czegoś przed Świętami? Trudno i kit z tym. Nie myślę ile zjem i ile będę musiała potem trenować, żeby to spalić. Wydaje mi się, że ostatecznie rozprawiłam się ze swoim problemem. Od bardzo długiego czasu nie miałam już napadów głodu ani momentów, że rekompensowałam sobie stres lodówką. Zero myśli, zero odruchów. Trenuję, zdrowo jem, bez żadnego ciśnienia na chudnięcie, celów minus ileśtam, ważenia i docelowych spodni, w które mam obowiązek się wbić po max 3 miesiącach.

To niesamowite jak bardzo zmienia wszystko podejście do samej siebie. Gdy nie akceptujesz siebie, nie osiągniesz balansu, będziesz ciągle na krawędzi. Po jednej stronie euforia, po drugiej czarna rozpacz. I tak w kółko. 

Z nienawiści do siebie nigdy nie będzie nic dobrego, budującego i motywującego. Nawet, kiedy wydaje Ci się, że dbasz o swoje ciało – jeśli robisz tylko dlatego, że ciągle jesteś niezadowolona, skończy się to dołem. Jeśli robisz to dlatego, że ciągle nie osiągasz jakiegoś chorego ideału, skończy się to dołem. Jeśli Twoją motywacją jest porównywanie do innych lub dostosowywanie się do czyichś wymagań, skończy się to dołem. Potem z niego się spróbujesz wstać, nastąpi moment euforii, a potem znowu walniesz w dół. Dlaczego? Bo robisz to z niewłaściwych powodów.

I zdanie sobie sprawy z tych powodów, to chyba najważniejsza rzecz, jaką można zrobić dla siebie. I jednocześnie pierwszy krok do tego, aby je zmienić 

– czego z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia bardzo Ci życzę <3