6-TYGODNIOWE WYZWANIE. JAK MI POSZŁO?

Jak pamiętacie dobrze, w Hangarze, moim crossfitowym boxie, przystąpiłam do 6-tygodniowego wyzwania, zainspirowanego akcją CFN Nutrition Challenge. A btw – wiecie dlaczego to było 6 tygodni? Bo co mniej więcej 35 dni organizm odnawia wiele komórek narządów wewnętrznych i skóry. Robi to głównie z jedzenia, które mu dostarczamy. Czyli – serio i dosłownie – jesteś tym co jesz. Program zakładał wykonanie pomiarów parametrów ciała na początku i po 6 tygodniach.

Założenia i warunki:

1. JEM REGULARNIE – Jem 4 lub 5 (minimum 4 maximum 5) posiłków dziennie z zachowaniem około 3 godzinnego odstępu między posiłkami.

Minęło 6 tygodni… i jak było?

Wcale nie było źle.  Za każdy z 10 warunków codziennie można było dostać punkt. Pod koniec tygodnia podsumowywaliśmy. Najwięcej miałam 70 punktów, najmniej 65. W sumie łatwo było upilnować tych punktów. Jeśli gdzieś, coś, nie udało się, nie miałam do siebie pretensji. Zwykle punkcików brakowało przez sen lub brak czasu na mobility. Zdarzyło się też podjadanko. Ale zasady dotyczące odżywania udało mi się utrzymać.

Co było najgorsze? Brak cukru. Serio – to był najgorszy punkt. Brak cukru zakładał… NA SERIO BRAK CUKRU!!! Czyli oznaczało to także, że nie jesz produktów, które zawierają cukier. Mówimy oczywiście o cukrze rafinowanym, nie o cukrach naturalnie występujących w owocach. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo organizm jest przyzwyczajony do cukru. Niestety jak przeczytacie etykiety, to zawierają go prawie wszystkie przetworzone produkty, łącznie z wędlinami! Po mniej więcej tygodniu miałam pierwszy dzień kryzysu. Masakryczny. Bolała mnie głowa, byłam tak wkurwiona, że mogłabym wszystkich pogryźć. Nie poszłam na trening, poszłam wcześniej spać. Na drugi dzień – jak ręką odjął. Podobny kryzys zaliczyłam jeszcze dwa razy, ale już wtedy byłam spokojniejsza, bo wiedziałam, że złe samopoczucie szybko minie.

A poza tym – samopoczucie było świetne. W zasadzie nie liczyłam kalorii, ale gdy sprawdziłam na aplikacji My Fitness Pal, wychodziło, że jem około 1900-2000 kcal/ dziennie czyli nieco powyżej mojego minimalnego zapotrzebowania, które według pomiarów wyniosło 1812. Przypominam – minimalne, to takie jakbym spała 24h.

Po 6 tygodniach wyniki wyglądają tak:

Niestety nie poprawił mi się wiek metaboliczny, czyli parametr, na którym mi najbardziej zależało, ale… no cóż. Nie da się najwidocznie poprawić w 6 tygodni czegoś, co się psuło wiele wiele lat. Ale jak widzicie – różnica w pozostałych parametrach jest zauważalna i całkiem namacalna.

Może się Wam wydawać, że łeeee…. lipa, waga nie poszła, ale waga jest nieco złudnym parametrem, szczególnie jeśli zwrócicie uwagę na przyrost 1.6 kg masy mięśniowej. A poniżej dowód na to, że waga nie jest wymierna czyli…. zmiany w cm:

Trzymanie się zasad nie spowodowało u mnie żadnych spadków energii, długotrwałych dołów i złego humoru. Jako osoba, która w przeszłości miała zaburzenia odżywiania, nie mogę sobie na to pozwolić. Kolejne eksperymenty z modnymi dietami czy drastyczne cięcie kalorii dla szybkiego efektu i foty “przed i po” za 3 miesiące mnie kompletnie nie interesuje. Spieprzyłam sobie organizm odchudzając się pierdyliard razy, spieprzyłam sobie głowę. Długo trwało zanim z tego wyszłam i nie zamierzam tam wrócić.

Możecie zresztą o tym przeczytać tu: https://dziewczynanaplus.pl/2017/12/balans/ 

i tu: https://dziewczynanaplus.pl/2016/11/paranoja/

Oprócz dobrego samopoczucia odczuwam też znaczną poprawę sprawności. Nie, spoko, na to pracowałam trenując regularnie od września, co najmniej 3 razy w tygodniu, ale to właśnie to uporządkowanie dało na pewno mojemu organizmowi fajnego kopa. I nagle zaczęło wchodzić cięgiem: 65 kilo na cleana, 117,5 kilo na siad, toes-to-bar, pompki, podciąganie strict pull-up. No i durne burpeesy, od których 50-ciu na rozgrzewkę nie dostaję już ataku serca 😉

Tak wyglądały moje wymiary jeszcze w listopadzie (mierzymy się z Karoliną prawie co miesiąc, ze względu na współprace blogowe):

Wyciągnęłam wnioski dla siebie i będę się starała dalej funkcjonować według tych zasad. Nie będę ukrywać, że głównie dlatego, żeby mieć lepsze wyniki na treningach, żeby móc robić i umieć więcej. Niespodzianka, co? Wcale nie dla odchudzania. Nie mam już z tym problemu. Bardziej mnie jara to, że jestem w stanie zrobić 50 pompek w treningu niż to że straciłam w biodrach. Może Ci się to wydać absurdalne i nieprawdopodobne, ale tak właśnie jest. Mój cel na ten rok, to nie minusileśtamkilo tylko płynne toes-to-bar, strict-pull-up i handstand-push-up czyli pompki w staniu na rękach 😉

Fajne też jest to, że w hangarowej, crossfitowej ekipie można liczyć na wsparcie. W wyzwaniu bierze udział prawie 50 osób. Od crossfitowych wymiataczy, po plus sajziki takie jak ja. Wymieniamy się spostrzeżeniami, żartujemy. Nad wszystkim czuwa dobry duch w postaci trenerki, Julity Furmaniak, od której nigdy nie usłyszysz, że za mało, że lipa i że jesteś do dupy, bo się nie starasz jak inni i musisz cisnąć więcej za wszelką cenę. Za to doskonale i w magiczny sposób ona i Szymon Leśniewski potrafią zmotywować każdego wsparciem i dobrym podejściem.

A jeśli Ty chcesz coś dla siebie zrobić, to zachęcam, zrób. Jeśli jesteś z Poznania, to przyjdź do nas, do Hangaru: https://www.facebook.com/hangarbox/   Następny program dla początkujących startuje już 5 marca, od poniedziałku 🙂 Mam nadzieję, że do zobaczenia.

A moje kolejne pomiary za kolejne 6 tygodni 😉