TO NIE MOJE CIAŁO

Znasz taki obrazek? Przepiękna fit-przyszłamama w ciąży, uprawiająca jogę, uśmiechnięta do końca szczęśliwego rozwiązania, a po nim, w cudownej formie, bez cienia skazy, karmiąca piersią swoje cudownie spokojne dziecko. Znasz? Ja też. Ale nie z autopsji, tylko z reklam, czasopism dla kobiet, poradników, filmów, instagrama. Rzeczywistość bywa różna. Zwykle bardziej lub mniej daleka od tego obrazka. Prawdę mówiąc, patrząc na wszystkie chyba moje koleżanki, znam tylko jedną mamę, o której można powiedzieć, że mogłaby być tą mamą z reklamy (pozdrawiam i jak to czytasz – I love you). 
Oglądałyście kiedyś komedię “Jak urodzić i nie zwariować?” (notabene też bardzo wyidealizowaną). Otóż kompletnie jestem tą kobietą, która doświadczyła w ciąży wszelkich możliwych dolegliwości. A co więcej, po rozwiązaniu, które także było kompletnym koszmarem – sorry nie będę słodzić, że to było cudowne, nadal czułam się jakbym nie urodziła wcale: wielki bebzol, hektolitry zatrzymanej wody – nie mogłam wsunąć nawet klapek na stopy. Różnica żadna, gdyby nie ta śliczna, najważniejsza na świecie kruszynka obok mnie i kilka szwów.

Po co to piszę? Bo dostajemy od Was mnóstwo wiadomości, które brzmią “po ciąży moje ciało się zmieniło i nie mogę siebie zaakceptować”. I poczucie winy, że nie jest takie jak dawniej, że to nie moje ciało, że powinno być inne, bo przecież już nie jestem w ciąży, a wreszcie, że muszę coś zrobić, by wrócić do jego poprzedniej wersji, bo przecież tak trzeba, bo wszędzie otacza mnie przekonanie, że to mus.

Mania przymusowego i najlepiej błyskawicznego powrotu do stanu “sprzed” jest czymś kompletnie chorym. Jest debilizmem społecznym i nie boję się tego napisać. 

A obraz, który na tym gruncie lansują media ma tyle wspólnego z codziennością, co krzesło z krzesłem elektrycznym. 

I trudno się dziwić, że kobiety dają się temu obrazowi przytłoczyć, skoro zewsząd każda celebrycka ciąża jest traktowana jak święty wzorzec, a “po” następuje wyścig, która sławna mamusia szybciej pokaże się w bikini. Max dwa miechy i musi być sesja z idealnym brzuchem. Oczywiście przy wsparciu armii specjalistów, o czym już nikt nie mówi. To nie są powszechne standardy. Zwykłe Kasie, Anie, Basie nie mają pod ręką dietetyka, trenera, niani 24h, sztabu kosmetologów lub chirurgów i fotografa, który je pięknie wyszopi na zdjęciu. Mają za to często doła, armię “wujków dobra rada” i kiepsko śpiące maleństwa. Mają lustro, które nie pokazuje tego samego obrazu co 9 miesięcy temu. I nie zapomniajmy o głosiku, gdzieś z bardzo bliska, że będziesz musiała się “za siebie wziąć” i historie albo że “tydzień po porodzie weszłam w ciuchy sprzed ciąży”. 

Medialny przekaz, że ciało kobiety nie ma prawa za bardzo się zmienić po ciąży albo że ma cudowną właściwość jak guma, powrócić zaraz do poprzedniego stanu, to chyba największa krzywda jaką się robi kobietom. Wyidealizowany obraz kontrastuje z tym, o czym kobiety rozmawiają między sobą przy kawie i na forach internetowych. To ciągle jakieś chore tabu, którego nie ma w przestrzeniu publicznej. Za to poza nią jest rozpacz, że zostało kilka kilo, że jest fałda na brzuchu, że są rozstępy, cellulit, gdzieś została skóra. Rozpacz z powodu nieakceptacji ciała, które się zmieniło, co jest następstwem naturalnej kolei rzeczy. A potem odpieprzanie cudów na kiju, żeby “coś z tym zrobić”. Jak bardzo jest to chore? 

Na koniec – coś pięknego, co po prostu trzeba obejrzeć: http://www.huffingtonpost.com/2015/06/05/perfect-imperfections-photo-series_n_7511504.html